باب ۶: فضیلت ذکر و دعاء و نزدیکى به خداوند متعال
۱٧۲۱ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس قَالَ: قَالَ النَّبِيُّج: يَقُولُ اللهُ تَعَالَى: أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي وَأَنَا مَعَهُ إِذَا ذَكَرَنِي فَإِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ، ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي مَلإٍ، ذَكَرْتُهُ فِي مَلإٍ خَيْرٍ مِنْهُمْ وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ بِشِبْرٍ، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعًا وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ ذِرَاعًا، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ بَاعًا وَإِنْ أَتَانِي يَمْشِي، أَتَيْتُهُ هَرْوَلَةً» [۴۵۲].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: خداوند مى‌فرماید: من مطابق عقیده‌اى که عبدم نسبت به من دارد عمل مى‌کنم، هر وقت مرا یاد کند و ذکر نماید، با او هستم، اگر مرا در دل خود ذکر کند من هم او را در پیشگاه خود ذکر خواهم کرد، اگر در میان جماعتى مرا ذکر کند، من هم در بین جماعت بهتر او را ذکر مى‌کنم، اگر وجبى به من نزدیک شود، مترى به او نزدیک خواهم شد و اگر مترى به من نزدیک شود دو متر به او نزدیک خواهم شد، اگر به حالت عادى و آهسته به سوى من بیاید، به سرعت به سوى او خواهم رفت».
[۴۵۲] أخرجه البخاري في: ٩٧ كتاب التوحيد: ۱۵ باب قول الله تعالى: ﴿وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ...﴾[آل عمران: ۳۰].