باب ۴: تمنّا و آرزوى مرگ به خاطر ناراحتى و گرفتاری‌هاى وارده مکروه است
۱٧۱٧ ـحدیث: أَنَسٍس قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِج: لاَ يَتَمَنَّيَنَّ أَحَدٌ مِنْكُمُ الْمَوْتَ لِضُرٍّ نَزَلَ بِهِ فَإِنْ كَانَ لاَ بُدَّ مُتَمَنِّيًا لِلْمَوْتِ، فَلْيَقُلِ اللّهُمَّ أَحْيِنِي مَا كَانَتِ الْحَيَاةُ خَيْرًا لِي وَتَوَفَّنِي إِذَا كَانَتِ الْوَفَاةُ خَيْرًا لِي» [۴۴۸].
یعنی: «انسسگوید: پیغمبر جگفت: نباید هیچ‌یک از شما به هنگام نزول گرفتارى و بلا تمنّاى مرگ نماید، اگر هم ناچار به تمنّاى مرگ شد بگوید: خداوندا! مادام زندگى براى من صلاح است مرا زنده‌دار! هر وقت مرگ براى من از زندگى صلاح‌تر است مرا بکش».
۱٧۱۸ ـحدیث: «خَبَّابٍ عَنْ قَيْسٍس قَالَ: أَتَيْتُ خَبَّابًا، وَقَدِ اكْتَوَى سَبْعًا فِي بَطْنِهِ فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ: لَوْلاَ أَنَّ النَّبِيَّج نَهَانَا أَنْ نَدْعُوَ بِالْمَوْتِ، لَدَعَوْتُ بِهِ» [۴۴٩].
یعنی: «قیسسگوید: به نزد خبّابسرفتم، هفت داغ را بر روى شکمش دیدم، شنیدم که مى‌گفت: اگر پیغمبر جما را از دعا و تمنّاى مرگ منع نمى‌نمود، مرگ را تمنّا مى‌کردم».
[۴۴۸] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۳۰ باب الدُّعاء بالموت والحياة. [۴۴٩] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۳۰ باب الدُّعاء بالموت والحياة.