باب ۸: فضیلت و ثواب مجلس ذکر
۱٧۲۲ ـحدیث: «َبِي هُرَيْرَةَس قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِج: إِنَّ للهِ مَلاَئِكَةً يَطُوفُونَ فِي الطُّرُقِ، يَلْتَمِسُونَ أَهْلَ الذِّكْرِ فَإِنْ وَجَدُوا قَوْمًا يَذْكُرُونَ اللهَ، تَنَادَوْا: هَلُمُّوا إِلَى حَاجَتِكُمْ قَالَ: فَيَحُفُّونَهُمْ بِأَجْنِحَتِهِمْ إِلَى السَّمَاءِ الدُّنْيَا قَالَ: فَيَسْأَلُهُمْ رَبُّهُمْ، وَهُوَ أَعْلَمُ مِنْهُمْ مَا يَقُولُ عِبَادِي قَالُوا: يَقُولُونَ، يُسَبِّحُونَكَ، وَيُكَبِّرُونَكَ، وَيَحْمَدُونَكَ، وَيُمَجِّدُونَكَ قَالَ: فَيَقُولُ هَلْ رَأَوْنِي قَالَ: فَيَقُولُونَ، لاَ وَاللهِ مَا رَأَوْكَ قَالَ: فَيَقُولُ وَكَيْفَ لَوْ رَأَوْنِي قَالَ: يَقُولُونَ، لَوْ رَأَوْكَ كَانُوا أَشَدَّ لَكَ عِبَادَةً، وَأَشَدَّ لَكَ تَمْجِيدًا، وَأَكْثَرَ لَكَ تَسْبِيحًا قَالَ: يَقُولُ فَمَا يَسْأَلُونِي قَالَ: يَسْئَلُونَكَ الْجَنَّةَ قَالَ: يَقُولُ وَهَلْ رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُونَ، لاَ وَاللهِ يَا رَبِّ مَا رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُ فَكَيْفَ لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُونَ لَوْ أَنَّهُمْ رَأَوْهَا، كَانُوا أَشَدَّ عَلَيْهَا حِرْصًا، وَأَشَدَّ لَهَا طَلَبًا، وَأَعْظَمَ فِيهَا رَغْبَةً قَالَ: فَمِمَّ يَتَعَوَّذُونَ قَالَ: يَقُولُونَ مِنَ النَّارِ قَالَ: يَقُولُ وَهَلْ رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُونَ لاَ وَاللهِ مَا رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُ فَكَيْفَ لَوْ رَأَوْهَا قَالَ: يَقُولُونَ لَوْ رَأَوْهَا كَانُوا أَشَدَّ مِنْهَا فِرَارًا، وَأَشَدَّ لَهَا مَخَافَةً قَالَ: فَيَقُولُ فَأُشْهِدُكُمْ أَنِّي قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ قَالَ: يَقُولُ مَلَكٌ مِنَ الْمَلاَئِكَةِ: فِيهِمْ فُلاَنٌ، لَيْسَ مِنْهُمْ إِنَّمَا جَاءَ لِحَاجَةٍ قَالَ: هُمُ الْجُلَسَاءُ، لاَ يَشْقَى بِهِمْ جَلِيسُهُمْ» [۴۵۳].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: خداوند متعال چندین فرشته را مأمور نموده است که بگردند، کسانى را که ذکر خدا مى‌کنند پیدا نمایند، هرگاه جماعتى را دیدند که ذکر خدا مى‌کنند این فرشتگان همدیگر را صدا مى‌کنند مى‌گویند: بیایید آنچه که شما مى‌خواهید اینجا است، فرشتگان با بال‌هاى خود به دور جماعتى که مشغول ذکر هستند حلقه مى‌زنند، پیغمبر جگفت: هرچند خداوند خود به حقیقت امر از همه آگاه‌تر است ولى از این فرشتگان سؤال مى‌کند: این بندگان چه مى‌گویند؟ فرشتگان در جواب مى‌گویند: آنان تسبیح و تکبیر و تمجید و حمد و ثناى شما را مى‌گویند، پیغمبر جگوید: خداوند مى‌فرماید: مگر این بندگان مرا دیده‌اند؟ مى‌گویند: خداوندا! شما را ندیده‌اند، خداوند مى‌فرماید: اگر مرا مى‌دیدند چه مى‌کردند؟ فرشتگان مى‌گویند: اگر شما را مى‌دیدند حتماً بیشتر عبادت و تمجید و تسبیح شما را مى‌نمودند، خداوند مى‌فرماید: آنان از من چه درخواستى دارند؟ مى‌گویند: بهشت را از شما مى‌خواهند. مى‌فرماید: مگر بهشت را دیده‌اند؟ فرشتگان مى‌گویند: پروردگارا! بهشت را ندیده‌اند. مى‌فرماید: اگر بهشت را مى‌دیدند چه مى‌کردند؟ فرشتگان گویند: اگر بهشت را مى‌دیدند بر تقاضاى آن حریص‌تر و مُصرتر مى‌بودند، و علاقه و رغبتشان نسبت به آن بیشتر مى‌شد. خداوند مى‌فرماید: از چه چیزى مى‌ترسند؟ مى‌گویند: از آتش دوزخ، مى‌فرماید: مگر دوزخ را دیده‌اند که از آن مى‌ترسند؟ مى‌گویند: خیر، آن را ندیده‌اند، مى‌فرماید: اگر دوزخ را مى‌دیدند چه مى‌کردند؟ مى‌گویند: اگر دوزخ را مى‌دیدند حتماً بیشتر از آن گریزان مى‌شدند و بیشتر مى‌ترسیدند. خداوند مى‌فرماید: اى فرشتگان! من شما را شاهد و گواه قرار مى‌دهم که من از این جماعت گذشت کردم و ایشان را مورد عفو و مغفرت قرار دادم. پیغمبر جگفت: یکى از این فرشتگان مى‌گوید: پروردگارا! فلان کس جزو کسانى نیست که ذکر مى‌کردند، بلکه براى کارى به میان آنان آمده بود، خداوند مى‌فرماید: آنان همه در یک مجلس با هم جمع شده‌اند کسى که رفیق و هم مجلس آنان باشد اهل شقاوت و دوزخ نخواهد بود».
[۴۵۳] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۶۶ باب فضل ذكر الله ﻷ.