باب ۱٩: خواندن دعا براى شفاى مریض مستحب است
۱۴۱۴- حدیث: «عَائِشَةَل أَنَّ رَسُولَ اللهِج، كَانَ إِذَا أَتَى مَرِيضًا، أَوْ أُتِيَ بِهِ قَالَ: أَذْهِبِ الْبَاسَ، رَبَّ النَّاسِ، اشْفِ وَأَنْتَ الشَّافِي، لاَ شِفَاءَ إِلاَّ شِفَاؤُكَ، شِفَاءً لاَ يُغَادِرُ سَقَمًا» [۱۴۲].
یعنی: «عایشه گوید: هرگاه پیغمبر جبه نزد مریضى مى‌رفت، و یا مریضى را به نزد او مى‌آوردند، مى‌فرمود: اى پروردگار عالم! ناراحتى او را از بین ببر، و به او شفا بده تنها شفا دهنده تو هستى، جز شفاى تو شفاى دیگرى نیست، به نحوى او را شفا بده که هیچ مرض و ناراحتى در او باقى نماند».
[۱۴۲] أخرجه البخاري في: ٧۵ كتاب المرضى: ۲۰ باب دعاء العائد للمريض.