باب ۱۴: فانى شدن دنیا و زنده شدن و جمع شدن مردم در روز قیامت
۱۸۱٧ ـحدیث: «عَائِشَةَل قَالَتْ: قَالَ رَسُولُ اللهِج: تُحْشَرُونَ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلاً قَالَتْ عَائِشَةُ: فَقُلْتُ، يَا رَسُولَ اللهِ الرِّجَالُ وَالنِّسَاءُ يَنْظُرَ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ فَقَالَ: الأَمْرُ أَشَدُّ مِنْ أَنْ يَهِمَّهُمْ ذَاكِ» [۵۵۲].
یعنی: «عایشهلگوید: پیغمبر جگفت: شما در روز قیامت به حالت پابرهنه و لخت مادرزاد و حتّى ختنه نشده حشر و جمع مى‌شوید (یعنى به حالت مادرزادى بدون کم و کاست جمع مى‌شوید) گفتم: اى رسول خدا! مگر زن و مرد همدیگر را تماشا نمى‌کنند؟ پیغمبر جگفت: کار سخت‌تر از آن است که مردم بتوانند در فکر نگاه کردن به هم باشند».
۱۸۱۸ ـحدیث: «ابْنِ عَبَّاسٍب قَالَ: قَامَ فِينَا النَّبِيُّج يَخْطُبُ، فَقَالَ: إِنَّكُمْ مَحْشُورُونَ حُفَاةً عُرَاةً غُرْلاً (كَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِيدُهُ) الآيَةَ وَإِنَّ أَوَّلَ الْخَلاَئِقِ يُكْسى يَوْمَ الْقَيَامَةِ إِبْرَاهِيمُ وَإِنَّهُ سَيُجَاءُ بِرِجَالٍ مَنْ أُمَّتِي فَيُؤْخَذُ بِهِمْ ذَاتَ الشِّمَالِ، فَأَقُولُ: يَا رَبِّ أُصَيْحَابِي فَيَقُولُ: إِنَّكَ لاَ تَدْرِي مَا أَحْدَثُوا بَعْدَكَ فَأَقُولُ كَمَا قَالَ الْعَبْدُ الصَّالِحُ: ﴿وَكُنتُ عَلَيۡهِمۡ شَهِيدٗا مَّا دُمۡتُ فِيهِمۡۖ...إلی قوله... ٱلۡحَكِيمُ﴾[المائدة: ۱۱٧]. قَالَ: فَيُقَالُ إِنَّهُمْ لَمْ يَزَالُوا مُرْتَدِّينَ عَلَى أَعْقَابِهِمْ» [۵۵۳].
یعنی: «ابن عباسبگوید: یک روز پیغمبر جبر بالاى منبر خطبه‌اى خواند، گفت: شما در روز قیامت پابرهنه و عریان و ختنه نشده و به صورت مادرزادى حشر مى‌شوید. خداوند مى‌فرماید: «همانگونه که اوّل بار شما را به وجود آورده‌ام شما را در قیامت به همان حالت بر مى‌گردانم».
اوّلین کسى که در روز قیامت لباس مى‌پوشد ابراهیم است. سپس جماعتى از امّت من را مى‌آورند، آنان را به سوى جهنم مى‌برند، در این حال من مى‌گویم: پروردگارا! این‌ها امّت من هستند به ایشان رحم کن، خداوند مى‌فرماید: نمى‌دانى که بعد از تو اقدام به چه کارى کرده‌اند. من‌هم همان سخنان عبد صالح خدا (عیسى) را تکرار مى‌کنم و مى‌گویم: تا زمانى که در بین آنان بودم از ایشان مراقبت مى‌کردم، وقتى که جان مرا گرفتى شما مراقب ایشان بودى و شما بر تمام اشیاء مراقب مى‌باشى. اگر آنان را مورد عذاب قرار مى‌دهى عبد تو مى‌باشند. و اگر ایشان را مورد بخشش قرار دهى به راستى توانا و داراى حکمت مى‌باشى. خداوند مى‌فرماید: این عدّه بعد از تو فوراً مرتد شدند و از اسلام برگشتند».
۱۸۱٩ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس عَنِ النَّبِيِّج، قَالَ: يُحْشَرُ النَّاسُ عَلَى ثَلاَثِ طَرَائِقَ: رَاغِبِينَ رَاهِبِينَ وَاثْنَانِ عَلَى بَعِيرِ، وَثَلاَثَةٌ عَلَى بَعِيرٍ، وأَرْبَعَةٌ عَلَى بَعِير، وَعَشَرَةٌ عَلَى بَعِيرٍ وَيَحْشُرُ بَقِيَّتَهُمُ النَّارُ، تَقِيلُ مَعَهُمْ حَيْثُ قَالُوا، وَتَبِيتُ مَعَهُمْ حَيثُ بَاتُوا، وَتُصْبِحُ مَعَهُمْ حَيْثُ أَصْبَحُوا، وَتُمْسى مَعَهُمْ حَيْثُ أَمْسَوْا» [۵۵۴].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: در روز قیامت مردم به سه دسته حشر مى‌شوند، دسته اوّل: کسانى هستند که یک نفره بر شترى سوار مى‌شوند و در بین خوف و رجا به حرکت در مى‌آیند. دسته دوم: کسانى هستند که دو نفر تا ده نفر بر یک شتر سوار مى‌شوند (و در مضیقه و ناراحتى قرار دارند). دسته سوم: کسانى هستند که در آتش قرار دارند، و به هنگام چاشت که بخواهند استراحت کنند و در شب که قصد خواب داشته باشند و صبح که بیدار مى‌شوند و غروب که روز را به آخر مى‌رسانند این آتش همراه ایشان است و از ایشان جداشدنى نیست».
[۵۵۲] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۴۵ باب كيف الحشر. [۵۵۳] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۴۵ باب كيف الحشر. [۵۵۴] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۴۵ باب كيف الحشر.