باب ۵: کسى که به هنگام مرگ دوست داشته باشد به حضور خدا مشرّف شود خداوند هم از لقاء او خشنود است و کسى که از لقاء خدا خشنود نباشد خداوند هم از لقاء او خشنود نیست
۱٧۱٩ ـحدیث: «عُبَادَةَ بْنِ الصَّامِتِس عَنِ النَّبِيِّج قَالَ: مَنْ أَحَبَّ لِقَاءَ اللهِ، أَحَبَّ اللهُ لِقَاءَهُ وَمَنْ كَرِهَ لِقَاءَ اللهِ، كَرِهَ اللهُ لِقَاءَهُ» [۴۵۰].
یعنی: «عباده بن صامتسگوید: پیغمبر جگفت: کسى که دوست داشته باشد به حضور خداوند مشرف شود خداوند نیز از لقاء او خشنود مى‌گردد، کسى که از مشرف شدن به حضور خدا ناخشنود باشد خداوند هم از لقاء او ناخشنود است».
۱٧۲۰ ـحدیث: « أَبِي مُوسىس عَنِ النَّبِيِّج، قَالَ: مَنْ أَحَبَّ لِقَاءَ اللهِ، أَحَبَّ اللهُ لِقَاءَهُ وَمَنْ كَرِهَ لِقَاءَ اللهِ، كَرِهَ اللهُ لِقَاءَهُ» [۴۵۱].
یعنی: «ابو موسىسگوید: پیغمبر جگفت: کسى که لقاء خدا را دوست داشته باشد، خداوند هم لقاء او را دوست دارد و کسى که از لقاء خدا بیزار باشد خداوند هم از لقاء او بیزار است».
(امام نووى مى‌گوید: منظور از این حدیث این است: به هنگام نزع روح همه انسان‌ها برایشان معلوم مى‌گردد که از اهل بهشت هستند یا از اهل دوزخ مى‌باشند در این حالت که دیگر پشیمانى سودى ندارد، توبه قبول نمى‌شود، انسان‌هاى بدکار دوست ندارند بمیرند و با گناه‌هایى که دارند به حضور خداوند برسند. ولى انسان‌هاى مؤمن و نیکوکار لقاء الله را بر باقى ماندن در دنیا ترجیح مى‌دهند، خداوند متعال از ملاقات با بدکاران ناخشنود و از ملاقات با نیکوکاران راضى مى‌باشد).
[۴۵۰] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۴۱ باب من أحبّ لقاء الله أحبّ الله لقاءه. [۴۵۱] أخرجه البخاري في: ۸۱ كتاب الرّقاق: ۴۱ باب من أحبّ لقاء الله أحبّ الله لقاءه.