باب ۲٩: قبیح بودن دروغ و زیبا بودن راستگویى و فضیلت آن
۱۶٧۵ ـحدیث: «عَبْدِ الله بْنِ مَسْعُودٍس عَنِ النَّبِيِّج قَالَ: إنَّ الصِّدْقَ يَهْدِي إِلَى البِرِّ، وَإِنَّ البِرَّ يَهْدِي إِلَى الجَنَّةِ، وإِنَّ الرَّجُلَ لَيَصْدُقُ حَتَّى يَكُونَ صِدِّيقًا. وَإِنَّ الكَذِبَ يَهْدِي إِلَى الفُجُورِ، وَإِنَّ الفُجُورَ يَهْدِي إِلَى النَّارِ، وَإِنَّ الرَّجُلَ لَيَكْذِبُ حَتَّى يُكْتَبَ عِنْدَ الله كَذَّابًا» [۴۰۵].
یعنی: «عبدالله بن مسعودسگوید: پیغمبر جگفت: راستگویى انسان را به نیکوکارى مى‌کشاند و نیکوکارى انسان را به سوى بهشت هدایت مى‌کند، انسان راستگو به راستگویى خود ادامه مى‌دهد، تا اینکه به مقام صدّیق مى‌رسد، دروغگویى انسان را به فسق و فجور مى‌کشاند، فسق و فجور هم موجب رفتن به دوزخ مى‌گردد، دروغگو به دروغگویى ادامه مى‌دهد تا اینکه در پیشگاه خداوند به عنوان کذّاب شناخته مى‌شود».
[۴۰۵] أخرجه البخاري في: ٧۸ كتاب الأدب: ۶٩ باب قول الله تعالى: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ ٱتَّقُواْ ٱللَّهَ وَكُونُواْ مَعَ ٱلصَّٰدِقِينَ١١٩﴾[التوبة: ۱۱٩].