باب ۵: درباره سوره‌هاى برائت و انفال و حشر
۱٩۰۴ ـحدیث: «ابْنِ عَبَّاسٍب عَنْ سَعِيدٍ بْنِ جُبَيْرٍ، قَالَ: قُلْتُ لاِبْنِ عَبَّاسٍ، سُورَةُ التَّوْبَةِ قَالَ: التَّوْبَةُ هِيَ الْفَاضِحَةُ مَا زَالَتْ تَنْزِلُ (وَمِنْهُمْ، وَمِنْهُمْ)، حَتَّى ظَنُّوا أَنَّها لَمْ تُبْقِ أَحَدًا مِنْهُمْ إِلاَّ ذُكِرَ فِيهَا قَالَ: قُلْتُ: سُورَةُ الأَنْفَالِ قَالَ: نَزَلَتْ فِي بَدْر قَالَ: قُلْتُ، سُورَةُ الْحَشْرِ قَالَ: نَزَلَتْ فِي بَنِي النَّضِيرِ» [۶۳٩].
یعنی: «سعید بن جبیرسگوید: به ابن عباسبگفتم: سوره توبه درباره چه نازل شد؟ گفت: سوره توبه مردم را رسوا نمود و معایب آنان را آشکار ساخت، این سوره اوصاف مردم را بیان مى‌کرد، و این قدر مى‌گفت بعضى از مردم این طور و بعضى اینطورند، فکر کردیم هیچ کسى را باقى نمى‌گذارد و احوال تمام مردم را بیان مى‌نماید. گفتم: سوره انفال درباره چه نازل شده است؟ گفت: درباره جنگ بدر. گفتم: سوره حشر در چه موردى نازل شده است؟ گفت: درباره یهود بنى نضیر».
[۶۳٩] أخرجه البخاري في: ۶۵ كتاب التفسير: ۵٩ سورة الحشر: ۱ باب حدّثنا محمّد بن عبدالرّحيم.