باب ۲٧: حرام بودن دروغ و دروغ‌هایى که جایز است
۱۶٧۴ ـحدیث: «أُمِّ كُلْثُومٍ بِنْتِ عُقْبَةَل أَنَّهَا سَمِعَتْ رَسُولَ اللهج، يَقُولُ: لَيْسَ الكَذَّابُ الذِي يُصْلِحُ بَيْنَ النَّاسِ، فَيَنْمِي خَيْرًا، أَوْ يَقُولُ خَيْرًا» [۴۰۴].
یعنی: «امّ کلثوم بنت عقبهلگوید: از پیغمبر جشنیدم که مى‌گفت: دروغگو کسى نیست که به منظور ایجاد صلح در بین مردم دروغ مصلحت‌آمیز مى‌گوید».
(یعنى دروغ مصلحت‌آمیز به منظور ایجاد صلح و آشتى در بین دو نفر دروغ محسوب نمى‌شود و گناهى ندارد، به قول سعدى: دروغ مصلحت‌آمیز به از راست فتنه‌انگیز).
[۴۰۴] أخرجه البخاري في: ۵۳ كتاب الصلح: ۲ باب ليس الكذّاب الّذي يصلح بين الناس.