باب ۲۰: پیغمبر جاز گناه دورى مى‌کرد، کارهاى مباح را آنچه که سهل‌تر بود انتخاب مى‌کرد، و به خاطر خدا از کسى که مرتکب حرام مى‌شد انتقام مى‌گرفت
۱۵۰۲- حدیث: «عَائِشَةل أَنَّهَا قَالَتْ: مَا خُيِّرَ رَسُولُ اللهِج، بَيْنَ أَمْرَيْنِ إِلاَّ أَخَذَ أَيْسَرَهُمَا، مَا لَمْ يَكُنْ إِثْمًا فَإِنْ كَانَ إِثْمًا كَانَ أَبْعَدَ النَّاسِ مِنْهُ وَمَا انْتَقَمَ رَسُولُ اللهِج، لِنَفْسِهِ، إِلاَّ أَنْ تُنْتَهَكَ حُرْمَةُ اللهِ فَيَنْتَقِمَ للهِ بِهَا» [۲۳۲].
یعنی: «عایشهلگوید: هر وقت که پیغمبر جمى‌خواست در بین دو امر یکى را انتخاب کند، حتماً آن یکى را که سهل و ساده‌تر بود انتخاب مى‌کرد، مگر در صورت گناه بودن آن، که او بیشتر از هر کسى از کارهاى حرام و گناه پرهیز و دورى مى‌کرد، او هیچگاه به خاطر نفس خود از کسى انتقام نمى‌گرفت، مگر کسى که مرتکب حرامى مى‌شد و حرمت الهى را نادیده مى‌گرفت، آنگاه به خاطر خدا و اینکه هتک حرمت کرده است، از او انتقام مى‌گرفت».
[۲۳۲] أخرجه البخاري في: ۶۱ كتاب المناقب: ۲۳ باب صفة النّبيّ ج.