باب ۴۵: مستحب بودن همنشینى با انسان صالح و دورى از انسان بد
۱۶۸٧ ـحدیث: «أَبِي مُوسىس عَنِ النَّبِيِّج، قَالَ: مَثَلُ جَلِيسِ الصَّالِحِ وَالسَّوْءِ، كَحَامِلِ الْمِسْكِ، وَنَافِخِ الْكِيرِ؛ فَحَامِلُ الْمِسْكِ إِمَّا أَنْ يُحْذِيَكَ، وَإِمَّا أَنْ تَبْتَاعَ مِنْهُ، وَإِمَّا أَنْ تَجِدَ مِنْهُ رِيحًا طَيِّبَةً وَنَافِخُ الْكِيرِ إِمَّا أَنْ يُحْرِقَ ثِيَابَكَ، وَإِمَّا أَنْ تَجِدَ رِيحًا خَبِيثَةً» [۴۱٧].
یعنی: «ابو موسىسگوید: پیغمبر جگفت: نمونه رفیق خوب و بد مانند کسى است که مشک را حمل نماید و یا کوره آتش را بدمد، کسى که مشک را حمل مى‌کند یا مقدارى از آن را به شما هدیه مى‌دهد، یا از او خریدارى مى‌نمایید، یا از بوى خوش آن متلذذ مى‌شوید (در هر صورت از آن مشک استفاده خواهید کرد) امّا کسى که کوره آتش را مى‌دمد یا لباس شما را مى‌سوزاند، یا بوى بد آن شما را اذیت مى‌کند».
(مسلّماً رفاقت ونزدیکى با انسان‌هاى صالح موجب پیروى از اخلاق واعمال آنان خواهد شد و رفیق صادق و صالح انسان را از بدبختى به دور مى‌سازد و رفاقت با انسان‌هاى فاسد و بداخلاق انسان را به بدبختى و فساد و آبروریزى مى‌کشاند).
[۴۱٧] أخرجه البخاري في: ٧۲ كتاب الذبائح والصيد: ۳۱ باب المسک.