باب ۱۰: ثواب و فضیلت گفتن: لا اله الّا الله و سبحان الله، و دعا کردن
۱٧۲۴ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس أَنَّ رَسُولَ اللهِج، قَالَ: مَنْ قَالَ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ فِي كُلِّ يَوْمٍ، مَائَةَ مَرَّةٍ كَانَتْ لَهُ عَدْلَ عَشْرِ رِقَابٍ، وَكُتِبَتْ لَهُ مَائَةُ حَسَنَةٍ، وَمُحِيَتْ عَنْهُ مَائَةُ سَيِّئَةٍ، وَكَانَتْ لَهُ حِرْزًا مِنَ الشَّيْطَانِ، يَوْمَهُ ذلِكَ، حَتَّى يُمْسِي وَلَمْ يَأْتِ أَحَدٌ بِأَفْضَلَ مِمَّا جَاءَ بِهِ، إِلاَّ أَحَدٌ عَمِلَ أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ» [۴۵۵].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: کسى که روزى صد بار این دعا را بخواند، (لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ)، (هیچ معبود حقّى نیست جز ذات الله که تنها او پروردگار است. شریک و انبازى ندارد، قدرت و ملک تنها براى او است، حمد و ستایش مخصوص او است، او بر تمام چیزها توانا است) ثواب خواندن آن برابر است با آزاد نمودن ده برده و صد احسان برایش نوشته مىشود، صد گناه از گناهانش محو مىگردد، این صد بار دعا به صورت سنگرى درمىآید که او را در آن روز تا غروب از شرّ شیطان محفوظ مىدارد. کسى کار بهترى از او انجام نداده است مگر آن کس که تعداد ذکرش از او بیشتر باشد».
۱٧۲۵ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَسأَنَّ رَسُولَ اللهِج، قَالَ: مَنْ قَالَ سُبْحَانَ اللهِ وَبِحَمْدِهِ، فِي يَوْمٍ مَائَةَ مَرَّةٍ، حَطَّتْ خَطَايَاهُ، وَإِنْ كَانَتْ مِثْلَ زَبَدِ الْبَحْرِ» [۴۵۶].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: کسى که روزى صد بار بگوید: (سُبْحَانَ اللهِ وَبِحَمْدِهِ)، (خدا را از هر عیب و نقصى پاک مىدانم و او را ستایش مىکنم) تمام گناهان او بخشیده مىشود هرچند به اندازه کف روى دریا باشد».
۱٧۲۶ ـحدیث: «أَبِي أَيُّوبَ الأَنْصَارِيِّس عَنِ النَّبِيِّج: مَنْ قَالَ عَشْرًا، لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ، وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ كَانَ كَمنْ أَعْتَقَ رَقَبَةً مِنْ وَلَدِ إِسْمَاعِيلَ» [۴۵٧].
یعنی: «ابو ایوب انصارىسگوید: پیغمبر جگوید: کسى که ده بار بگوید: (لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ، وَلَهُ الْحَمْدُ، وَهُوَ عَلَى كلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ)،ثوابش به اندازه کسى است که بردهاى از اولاد حضرت اسماعیل را آزاد کرده باشد».
۱٧۲٧ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس عَنِ النَّبِيِّج، قَالَ: كَلِمَتَانِ خَفِيفَتَانِ عَلَى اللِّسَانِ، ثَقِيلَتَانِ فِي الْمِيزَانِ، حَبِيبَتَانِ إِلَى الرَّحْمنِ: سُبْحَانَ اللهِ الْعَظِيمِ، سبْحَانَ اللهِ وَبِحَمْدِهِ» [۴۵۸].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: دو کلمه هست که بر زبان آسان و ساده هستند ولى در ترازوى خیر بسیار سنگین مىباشند و در پیشگاه خداوند رحمن محبوب هستند. این است آن دو کلمه: (سُبْحَانَ اللهِ الْعَظِيمِ)، خداوند بزرگ را از هر نقصى مبرّا مىدانم، (سُبْحَانَ اللهِ وَبِحَمْدِهِ)، خدا را از نقص و عیبى مبرّا مىدانم و او را ستایش مىنمایم».
[۴۵۵] أخرجه البخاري في: ۵٩ كتاب بدء الخلق: ۱۱ باب صفة إبليس وجنوده. [۴۵۶] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۶۵ باب فضل التسبيح. [۴۵٧] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۶۴ باب فضل التهليل. [۴۵۸] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۶۵ باب فضل التسبيح.