باب ۱: تشویق بر توبه و خوشحال شدن خداوند از توبه عبدش
۱٧۴۶ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس قَالَ: قَالَ النَّبِيُّج: يَقُولُ اللهُ تَعَالَى: أَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِي بِي وَأَنَا مَعَهُ إِذَا ذَكَرَنِي فَإِنْ ذَكَرَنِي فِي نَفْسِهِ، ذَكَرْتُهُ فِي نَفْسِي وَإِنْ ذَكَرَنِي فِي ملإٍ، ذَكَرْتُهُ فِي مَلإٍ خَيْرٍ مِنْهُمْ وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ بِشِبْرٍ، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعًا وَإِنْ تَقَرَّبَ إِلَيَّ ذِرَاعًا، تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ بَاعًا وَإِنْ أَتَانِي يَمْشِي، أَتَيْتُهُ هَرْوَلَةً» [۴٧٧].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جفرمود: خداوند مى‌فرماید: من مطابق عقیده عبدم نسبت به من با او عمل مى‌کنم، هر وقت مرا یاد کند با او هستم، اگر او مرا در دل خود یاد نماید، من‌هم او را پیش خود یاد مى‌نمایم، اگر مرا در میان جماعتى ذکر کند من‌هم در بین جماعت بهتر او را ذکر مى‌کنم، اگر وجبى به من نزدیک شود، من مترى به او نزدیک خواهم شد، اگر مترى به من نزدیک شود من دو متر به او نزدیک خواهم شد، اگر به حالت عادى و آهسته به سوى من بیاید من باعجله و سرعت به سوى او خواهم رفت».
۱٧۴٧ ـحدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍس عَنِ النَّبِيِّج، قَالَ: للهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ، مِنْ رَجُلٍ نَزَلَ مَنْزِلاً، وَبِهِ مَهْلَكَةٌ، وَمَعَهُ رَاحِلَتُهُ، عَلَيْهَا طَعَامُهُ وَشَرَابُهُ فَوَضَعَ رَأْسَهُ، فَنَامَ نَوْمَةً، فَاسْتَيْقَظَ، وَقَدْ ذَهَبَتْ رَاحِلَتُهُ حَتَّى اشْتَدَّ عَلَيْهِ الْحَرُّ وَالْعَطَشُ، أَوْ مَا شَاءَ اللهُ، قَالَ: أَرْجِعُ إِلَى مَكَانِي فَرَجَعَ، فَنَامَ نَوْمَةً، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ، فَإِذَا رَاحِلَتُهُ عِنْدَهُ» [۴٧۸].
یعنی: «عبدالله بن مسعودسگوید: پیغمبر جگفت: خداوند از توبه کردن عبدش خوشحال‌تر از کسى است که وارد جاى خطرناکى مى‌شود، تمام آذوقه و آب و غذایش را بر پشت شترش قرار داده است، سرش را بر زمین مى‌گذارد تا کمى بخوابد امّا همینکه بیدار مى‌شود مى‌بیند که شترش رفته است، به دنبالش مى‌گردد تا اینکه شدّت گرما و تشنگى و سایر ناراحتى‌ها بر او غلبه مى‌کند، مى‌گوید: (بى‌فایده است) بهتر است به همان مکان اوّلى برگردم، آنگاه بر مى‌گردد، کمى مى‌خوابد سپس سرش را بلند مى‌کند، مى‌بیند شترش نزد او ایستاده است».
۱٧۴۸ ـحدیث: «أَنَسٍس قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِج: اللهُ أَفْرَحُ بِتَوْبَةِ عَبْدِهِ مِنْ أَحَدِكُمْ، سَقَطَ عَلَى بَعِيرِهِ، وَقَدْ أَضَلَّهُ فِي أَرْضٍ فَلاَةٍ» [۴٧٩].
یعنی: «انسسگوید: پیغمبر جگفت: خداوند از توبه عبدش خوشحال‌تر از کسى است که شترش را پیدا مى‌نماید، بعد از اینکه آن را در بیابانى گم کرده است».
[۴٧٧] أخرجه البخاري في: ٩٧ كتاب التوحيد: ۱۵ باب قوله الله تعالى: ﴿وَيُحَذِّرُكُمُ ٱللَّهُ نَفۡسَهُۥۗ...﴾[آل عمران: ۳۰]. [۴٧۸] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۴ باب التوبة. [۴٧٩] أخرجه البخاري في: ۸۰ كتاب الدّعوات: ۴ باب التوبة.