باب ۴۸: هرگاه خداوند یکى از بندگان خود را مورد محبّت قرار دهد او را محبوب بندگانش قرار مى‌دهد
۱۶٩۲ ـحدیث: «أَبِي هُرَيْرَةَس قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِج: إِنَّ اللهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى، إِذَا أَحَبَّ عَبْدًا، نَادَى جِبْرِيلَ: إِنَّ اللهَ قَدْ أَحَبَّ فُلاَنًا، فَأَحِبَّهُ، فَيُحِبُّهُ جِبْرِيلُ ثُمَّ يُنَادِي جِبْرِيلُ فِي السَّمَاءِ: إِنَّ اللهَ قَدْ أَحَبَّ فُلاَنًا فَأَحِبُّوهُ فَيُحِبُّهُ أَهْلُ السَّمَاءِ، وَيُوضعُ لَهُ الْقَبُولُ فِي أَهْلِ الأَرْضِ» [۴۲۲].
یعنی: «ابو هریرهسگوید: پیغمبر جگفت: هرگاه خداوند تبارک و تعالى بخواهد یکى از بندگان خود را مورد مرحمت خود قرار دهد، به جبرئیل اعلام مى‌نماید: خداوند فلانى را دوست دارد شما هم او را دوست داشته باش، جبرئیل هم او را دوست مى‌دارد، جبرئیل هم به اهل آسمان اعلام مى‌نماید که خداوند فلانى را دوست دارد شما هم او را دوست داشته باشید اهل آسمان نیز او را دوست مى‌دارند، خداوند محبّت او را در قلب مردمان زمین نیز قرار مى‌دهد و از او راضى خواهند بود».
[۴۲۲] أخرجه البخاري في: ٩٧ كتاب التوحيد: ۳۳ باب كلام الرب مع جبريل.