باب ۲۲: در مورد خوشبو بودن عرق پیغمبر جو تبرّک جستن دیگران به آن
۱۵۰۴- حدیث: «أَنَسٍس أَنَّ أُمَّ سُلَيْمٍ كَانَتْ تَبْسُطُ لِلنَّبِيِّج نِطَعَآ فَيَقِيلُ عِنْدَهَا عَلَى ذلِکَ النِّطَعِ. قَالَ: فَإِذَا نَامَ النَّبِيُّج أَخَذَتْ مِنْ عَرَقَهِ وَشَعَرِهِ فَجَمَعَتْهُ فِي قَارُورَةٍ ثُمَّ جَمَعَتْهُ فِي سُکٍّ» [۲۳۴].
یعنی: «انسسگوید: امّ سلیم (مادر انس) جایى را با فرش پوستین براى پیغمبرجفرش مى‌کرد که به هنگام چاشت بر روى آن مى‌خوابید، وقتى که مى‌خوابید امّ سلیم عرق و موهاى ریزش کرده او را مى‌گرفت و آن‌ها را جمع مى‌کرد، سپس عرق او را با عطر مخصوصى خوشبو به نام «سک» مخلوط مى‌کرد، آن را (به عنوان تبرّک) استعمال مى‌نمود».
[۲۳۴] أخرجه البخاري في: ٧٩ كتاب الإستئذان: ۴۱ باب من زار قومآ فقال عندهم.