مدار تمامی اسماء الحسنی بر دو اسم «حی» و «قیوم» می‌باشد
بنابراین مدار تمامی اسماءالحسنی بر این دو اسم (حی و قیوم) است و معانی اسماءالحسنی به این دو اسم بر میگردد، چون حیات مستلزم تمامی صفات کمال است. چون هر ضعفی در صفتی از صفات باشد به خاطر ضعف حیات است. پس از آنجایی که حیات خداوند متعال کامل‌ترین حیات است، از این رو اثبات آن، مستلزم اثبات هر کمالی است که نفی آن با کمال حیات تضاد و تناقض دارد.
«قیوم» در بردارنده کمال بینیازی و قدرت خداوند است، چون خدا قائم به ذاتش است و به هیچ وجهی نیاز به غیر خود ندارد. و برپادارنده غیر خود است که غیر خود برپا نمیماند مگر اینکه خداوند او را برپا دارد. بنابراین، این دو اسم، صفات کامل را به کامل‌ترین صورت نظم و انتظام بخشیده است.
***
قوله: «خالق بلا حاجة، رازق بلا مؤونة»
ترجمه: «خدا آفریدگاری است که در آفرینش خود نیازی به کسی ندارد و بدون هیچ سختی و رنجی رزق و روزی میرساند».