۳- حکم آبی که چیزهای پاک با آن در آمیخته‌اند
مانند صابون، زعفران، آرد و چیزهای پاک دیگری که غالباً از آن جدا می‌گردند، چنین آبی تا زمانی که می‌توان بر آن اسم آب مطلق گذاشت پاک‌کننده است. در غیر این صورت [یعنی اگر نتوان بر آن اسم آب مطلق گذاشت] در ذات خود پاک اما پاک کننده نیست و نمی‌توان برای وضو و غسل و غیره از آن استفاده کرد.
از ام‌عطیه روایت شده و می‌گوید: هنگام که دختر رسول‌خدا صوفات یافت رسول‌خدا صبه نزد ما آمد و فرمود: «سه مرتبه یا پنج مرتبه یا بیشتر از آن او را غسل دهید اگر لازم دانستید با آب و سدر بشویید و در مرتبۀ آخر کافور، یا کمی از کافور در غسل او بکار برید و هر وقت غسل را تمام کردید مرا خبر کنید، وقتی غسل را تمام کردیم به او خبر دادیم و او لنگ خود را به ما داد و فرمود: به تن وی بپیچید» [۹].
میت با همان چیزی غسل داده می‌شود که زنده بدان غسل می‌کند. امام احمد و نسائی و ابن‌خزیمه از ام‌هانی نقل کرده‌اند که: رسول‌خداصبا یکی از همسرانش به نام میمونه از آب یک ظرف که اثر خمیر نان بر آن نمایان بود، غسل کرد. از دو حدیث فوق به این نتیجه می‌رسیم: اگر آب بر حالت مطلق آب باقی مانده باشد و صابون و کاور و یا خمیر و دیگر اشیاء پاک، آن را از آب مطلق بودن سلب نکرده باشد چنین آبی پاک و پاک کننده است.
[۹] به روایت از جماعت.