۱۲- کفاره سوگند
کفارۀ سوگند همان است که خداوند در کتاب مجید فرموده است:
﴿وَلَٰكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا عَقَّدتُّمُ ٱلۡأَيۡمَٰنَۖ فَكَفَّٰرَتُهُۥٓ إِطۡعَامُ عَشَرَةِ مَسَٰكِينَ مِنۡ أَوۡسَطِ مَا تُطۡعِمُونَ أَهۡلِيكُمۡ أَوۡ كِسۡوَتُهُمۡ أَوۡ تَحۡرِيرُ رَقَبَةٖۖ فَمَن لَّمۡ يَجِدۡ فَصِيَامُ ثَلَٰثَةِ أَيَّامٖۚ ذَٰلِكَ كَفَّٰرَةُ أَيۡمَٰنِكُمۡ إِذَا حَلَفۡتُمۡۚ﴾[المائدة: ۸۹].
«لکن شما را در سوگندهایی که به دل آهنگ سوگند دارید مؤاخذه می‌کند و کفارۀ آن غذا دادن به ده مستمندان است از حد وسط غذای خودتان یا پوشاندن آنان یا آزاد کردن یک نفر بردۀ مسلمان، پس هرکس نتواند باید سه روز روزه باشد. این کفارۀ سوگندهای شما است هنگامی که سوگند می‌خورید».
بنابراین توضیح، خواهر یا برادر مسلمانی که قسم خورده میان این سه نوع کفاره مخیر است:
۱- غذا دادن به ده نفر بی‌نوا.
۲- لباس برای ده نفر بی‌نوا.
۳- آزاده کردن برده‌ای.
اگر از این‌ها عاجز ماند باید سه روز روزه باشد.
در صورت غذا دادن به فقرا اجتماع همگی آنان باهم، یا در یک زمان مخصوص شرط نیست.
فقها شرط کرده‌اند که ده فقیر مسلمان باشند، ولی ابوحنیفه دادن آن را به اهل ذمه جایز می‌داند.
اگر خواهر یا برادر مسلمان یک فقیر را ده روز غذا بدهد به نزد ابوحنیفه کفایت می‌کند ولی به نزد غیر او فقط یک فقیر را غذا داده است.
کفارۀ غذا دادن بر کسی واجب است که از نفقۀ خود بیشتر داشته و قادر بر آن باشد