۲- حکم آن
تحمل شهادت و ادای آن بر حامل آن فرض کفایه است؛ خداوند می‌فرماید:
﴿وَٱسۡتَشۡهِدُواْ شَهِيدَيۡنِ مِن رِّجَالِكُمۡۖ فَإِن لَّمۡ يَكُونَا رَجُلَيۡنِ فَرَجُلٞ وَٱمۡرَأَتَانِ﴾[البقرة: ۲۸۲].
«و دو گواه از مردان را گواه گیرید و اگر دو گواه مرد نباشند یک مرد و دو زن را از کسانی که پسندیدید گواه گیرد».
و جای دیگر می‌فرماید:
﴿وَلَا تَكۡتُمُواْ ٱلشَّهَٰدَةَۚ وَمَن يَكۡتُمۡهَا فَإِنَّهُۥٓ ءَاثِمٞ قَلۡبُهُۥ﴾[البقرة: ۲۸۳].
«و نباید گواهی را کتمان کنید و هرکس آن را کتمان کند همانا بزهکار و دل‌نگران است».
و رسول‌خداصمی‌فرماید: «هان! دربارۀ شاهدانی به شما خبر دهم که قبل از اینکه از ایشان سؤال شود شهادت می‌دهند...» (روایت از مسلم).