اول- یمین‌لغو:
به سوگندی گفته می‌شود که در آن قصد در کار نباشد، چنانچه در محاورات روزمره می‌گوییم: به خدا باید بنشینید، به خدا باید بیاشامید، یا بخورید، و امثال آن که قصدی در میان نیست؛ خداوند می‌فرماید:
﴿لَا يُؤَاخِذُكُمُ ٱللَّهُ بِٱللَّغۡوِ فِيٓ أَيۡمَٰنِكُمۡ وَلَٰكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا عَقَّدتُّمُ ٱلۡأَيۡمَٰنَۖ﴾
[المائدة: ۸۹].
«خداوند در مقابل سوگندهای لغو خالی از قصد و اراده شما را مؤاخذه نمی‌نماید، ولی در مقابل سوگندهای دارای قصد و تصمیم (و عدم وفا به آن) شما را مؤاخذه می‌نماید».
عایشه لگوید: این آیه در شأن کسانی نازل شده که در گفتگوهای روزمرۀ خود زیاد بر زبان می‌رانند: نه والله، نه بالله (بدون اینکه قبلاً قصد قسم را داشته باشند). (بخاری).
ابن‌منذر چنین روایتی را از ابن‌عمر، ابن‌عباس و دیگر اصحاب و جماعتی از تابعین نقل کرده است.
همچنین عایشه لگوید که رسول‌خداصفرمود: «منظور از لغو ایمان، صحبت کردن انسان در منزل خودش است که می‌گوید: نه والله، و بلی به خدا» (روایت از ابوداود).
مذهب علما حنفی بر این است؛ لغو یمین این است که، شخص سوگند بر چیزی بخورد که به گمان خودش درست سوگند خورده است ولی بعداً خلاف آن آشکار می‌گردد. رأی جمعی از علماء دیگر نیز بر این است.
و بنابه قولی مرجوح، سوگند در حال خشم است.
حکم یمین‌لغو: یمین‌لغو کفاره‌ای ندارد.