فقه جامع بانوان

۱۱- ادرار بر زمین

هنگام نجس شدن زمین به وسیلۀ مایع نجس، مانند ادرار و خمر و امثال آن، با ریختن آب بر محل آن به گونه ای که رنگ و بوی آن از بین برود، پاک می‌گردد.

شافعی گوید: هرچه از آن محل جدا شود مادام تغییر نکرده باشد پاک است.

ابوحنیفه گوید: تا زمانی که آب از زمین جدا نگردد زمین پاک نمی‌شود زیرا نجاست به آب منتقل شده و همانند آن است. بنابراین آبی که از آن جدا می‌شود نجس است. ولی دلیل ما حدیثی است که انس سروایت کرده که: یک عرب بادیه‌نشین در مسجد ادرار کرد و مردم او را توبیخ و سرزنش کردند و پیامبرصآن‌ها را از این کار نهی کرد و بعد از تمام شدن کار مرد عرب، فرمود: یک سطل آب بر محل آن بریزید.

بنا بر روایتی دیگر پیامبر آن مرد را فراخواند و فرمود: «مساجد برای کار و نجاست درست نشده‌اند بلکه برای ذکر خدا و تلاوت قرآن درست شده‌اند. و به مردی امر کرد و یک سطح آب آور و بر آن ریخت». (متفق‌علیه).

بنابراین، اگر آنچه از محل نجس جدا شود پاک نباشد، این معنی را می‌رساند که رسول‌خدا صامر به بیشتر نجس کردن مسجد کرده است چون ادرار در یک موضع بود و با پاشیدن آب بر آن، به چند موضع دیگر سرایت کرده است، در حالی که هدف حضرت ‌صفقط پاک کردن مسجد بوده است.

اگر آب باران یا سیل نیز بر چنین وضعی ببارد و جاری شود و تمام موضع را پوشش دهد همین حکم را داشته و مانند این است که با دست یک سطل یا مشک آبی بر آن ریخته شده باشد، چون پاک کردن محل نجاست نیاز به نیت و فعل آدمی ندارد. بنابراین به وسیله هر گونه آبی که بر آن ریخته و جاری شود پاکیزه می‌گردد اعم از این که توسط انسان انجام گیرد یا به وسیلۀ سیل و باران باشد.