۱- شروط آن:
۱- باید به حد نصاب برسد.
۲- باید یک سال بر آن سپری شده باشد.
۳- باید در اکثر سال از چراگاه‌ها و مراتع مباح تغذیه کند و جمهور این شروط را معتبر می‌دانند.
ولی مالک و لیث مخالف رأی جمهور بوده و زکات مواشی را اعم از این که در چراگاه مباح بچرد یا پروار باشد، باربر و وسیله کار باشد یا نباشد واجب می‌دانند.
ابوحنیفه و احمد موافق رأی جمهور هستند.
در نزد شافعی: اگر حیوان در اکثر سال بدون اینکه به آن علف داده شود خودش در چراگاه بچرد، در آن زکات واجب است وگرنه زکات در آن نیست. چون بیش از دو روز نمی‌تواند بدون علف زنده بماند.
ابن‌عبدالبر گوید: در میان فقهای شهرها و کشورها کسی را سراغ ندارم که به قول مالک و لیث عمل کرده باشد.
احادیث به طور صریح مشخص کرده‌اند که در حیواناتی که خودشان در چراگاه می‌چرند، زکات تعلق می‌گیرد، اما به حیواناتی که علوفه داده می‌شود [که اگر علوف داده نشود زنده نمی‌مانند] زکات تعلق نمی‌گیرد.