۲- وجوب اقامۀ حدود
خداوند می‌فرماید:
﴿ٱلزَّانِيَةُ وَٱلزَّانِي فَٱجۡلِدُواْ كُلَّ وَٰحِدٖ مِّنۡهُمَا مِاْئَةَ جَلۡدَةٖۖ وَلَا تَأۡخُذۡكُم بِهِمَا رَأۡفَةٞ فِي دِينِ ٱللَّهِ إِن كُنتُمۡ تُؤۡمِنُونَ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۖ وَلۡيَشۡهَدۡ عَذَابَهُمَا طَآئِفَةٞ مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ ٢﴾[النور: ۲].
«هریک از زن و مرد زناکار را صد تازیانه بزنید و در دین خدا رأفت نسبت بدیشان نداشته باشید اگر به خدا و روز قیامت ایمان دارید و باید گروهی از مؤمنان بر شکنجۀ ایشان حاضر باشند».
و رسول‌خداصمی‌فرماید: «هرکس با شفاعت خود مانع اجرای حدود خداوند شود در واقع در امر خدا با خدا به مقابله برخاسته است». (روایت از احمد، ابوداود، حاکم).
در کتاب فقه السنة گوید: گاهی اتفاق می‌افتد انسان از جنایتی که شخص جانی مرتکب شده غافل مانده و به فکر شکنجه‌ای می‌افتد که باید بر وی اجرا شود، در نتیجه دلش به حال او می‌سوزد، به همین خاطر قرآن چنین عطوفتی را منافی با ایمان می‌داند، زیرا ایمان خواهان آن است که فرد و جامعه از هرگونه جرایم اخلاقی و غیر پاک و منزه بوده و انسان را به سوی تعالی در ادب و اخلاق زیبا و استوار تشویق می‌کند.