۱- وجوب اقامۀ حد بر شراب‌خوار:
معاویهسگوید که: رسول‌خداصفرمود: «هرکسی خمر بنوشد او را تازیانه بزنید اگر تکرار کرد در مرتبۀ چهارم او را بکشید» (روایت از ابوداود، ترمذی، نسائی، و ابن ماجه).
ترمذی گوید: در ابتدای امر، حکم چنین بود اما بعداً نسخ گردید.
و از جابر بن عبدالله سروایت شده است که رسول‌خداصفرمود: «هرکسی خمر بنوشد او را تازیانه بزنید و اگر باز تکرار کرد در مرتبۀ چهارم او را بکشید، بعد از آن مردی را آوردند که برای چهارمین بار خمر خورده بود، او را تازیانه زد و او را نکشت».
زهری به نقل از قبیصه بن‌ذوئب نیز چنین حدیثی را از رسول خدا نقل کرده و گوید: به عنوان رخصتی حکم قتل برداشته شد.
به نزد عامۀ اهل علم، عمل بر این حدیث بوده و از قدیم تا به حال خلافی را در این باره سراغ نداریم. آنچه این مطلب را تقویت می‌کند روایتی است که از راه‌های متعددی از رسول‌خداصنقل شده که رسول‌خداصفرمود: «خون مسلمانی که گواهی دهد معبودی جز الله نیست و من فرستادۀ خدا هستم، حلال نیست به غیر از یکی از این سه راه: کشتن نفس در برابر نفس، بیوه‌ای که زنا کند، و کسی که از دین خود برگردد». (روایت از ترمذی).
فقها بر وجوب حد شراب‌خوار که تازیانه است اتفاق دارند ولی در مقدار آن اختلاف دارند:
بنابرمذهب احناف و مالک، هشتاد تازیانه است. بنابر مذهب شافعی، چهل تازیانه است.
و از احمد دو روایت منقول است:
یکی، هشتاد تازیانه. و دیگری، چهل تازیانه.
اما امر به قتل شراب‌خوار در صورت تکرار نسخ شده است.