فقه جامع بانوان

۲۶- بلند کردن صدا در گفتن تلبیه:

در گفتن تلبیه باید صدا را بلند کرد، روایت شده که پیامبر فرمود: «جبریل نزد من آمد و به من امر کرد تا به اصحاب امر کنم با صدای بلند لاإله إلاالله و تلبیه بگویند». (روایت از نسائی و ابوداود و ترمذی).

انسسگوید می‌شنیدم که با صدای بلند آن را می‌گفتند:

ابوحازم گوید: اصحاب رسول‌خداصبه بیابان نمی‌رسیدند مگر این‌که با صدای بلند تلبیه می‌گفتند.

سالم گوید: ابن‌عمر بصدای خود را در تلبیه بلند می‌کرد و بیرون نمی‌رفت مگر این‌که با صدای بلند تلبیه می‌گفت، و آن هم به اندازه‌ای بود که از حد توان بیشتر نباشد تا مبادا صدا و تلبیۀ او قطع شود.

صیغۀ تلبیه این است: «لَبَّيْكَ اللَّهُمَّ لَبَّيْكَ لَبَّيْكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ لَبَّيْكَ إِنَّ الْحَمْدَ وَالنِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلْكَ لاَ شَرِيكَ لَكَ»(متفق علیه).

زن تلبیه را با صدای بلند نمی‌گوید و به مقداری بلند می‌خواند که خودش بشنود. ابن‌عبدالبر گوید: علماء بر این اجماع دارند: زن صدای خود را بلند نکرده و تنها به اندازه‌ای باشد که خودش بشنود. قول عطاء، مالک، اوزاعی، شافعی و اصحاب رأی، بر این است.

از سلیمان بن‌یسار روایت شده که گفته: در نزد علماء این سنت است که: زن در إهلال صدای خود را بلند نمی‌کند، و به خاطر وقوع در فتنه بلند کردن صدای زن مکروه است، و به همین خاطر است که اذان و قامت بر او سنت نیست و در نماز به جای تسبیح، تصفیق برای تذکر دادن به امام، بر وی سنت است.