دوم- نکاح متعه:
ابن‌حزم گوید: نکاح متعه که نکاح موقت است جایز نیست، این نوع نکاح در عهد رسول‌خداصحلال بود، سپس خداوند آن را بر زبان رسولشصتا روز قیامت به طور قطع باطل و فسخ کرد.
علیسگوید: «رسول‌خداصدر غزوۀ خیبر از نکاح متعه و گوشت خرهای اهلی نهی کرده است». (متفق‌علیه).
سیرۀ جهنی به نقل از پدرش گوید: «هرکس به طور موقت با زنی ازدواج کرده است باید مهریه‌ای را که برایش نام برده و تعیین کرده است به او پرداخت نماید، و هیچ‌مبلغی از آن را باز پس نگیرد، و از وی جدا شود، زیرا تا روز قیامت خداوند آن را حرام کرده است». (روایت از طبرانی).
ابن‌عباس بگوید: «متعه تنها در اول اسلام بود، مردها که به شهری می‌رفتند و در آنجا کسی را نمی‌شناختند، با زنها ازدواج می‌کردند تا در مدتی که در آنجا اقامت دارند تنها نباشند و زن متعه شده، اسباب و کالاهای او را نگهداری کند، تا هنگامی که این آیه نازل شد: ﴿إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ﴾[المؤمنون: ۶].
«مگر بر همسرانشان یا [بر] ملک یمینهایشان». ابن‌عباس ب گوید: «هر فرجی به جز دو نوع ذکر شده در آیه حرام است». (روایت از ترمذی).