۳- مشروعیت آن
به دلایل کتاب و سنت، نذر، مشروع است. خداوند می‌فرماید:
﴿وَمَآ أَنفَقۡتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوۡ نَذَرۡتُم مِّن نَّذۡرٖ فَإِنَّ ٱللَّهَ يَعۡلَمُهُۥ﴾[البقرة: ۲۷۰].
«آنچه از نفقه می‌دهید و یا نذر می‌کنید خداوند آن را می‌داند».
و در جای دیگری می‌فرماید:
﴿ثُمَّ لۡيَقۡضُواْ تَفَثَهُمۡ وَلۡيُوفُواْ نُذُورَهُمۡ وَلۡيَطَّوَّفُواْ بِٱلۡبَيۡتِ ٱلۡعَتِيقِ ٢٩﴾[الحج: ۲۹].
«آن گاه باید که چرک [بدن] شان را بزدایند و به نذرهایشان وفا کنند و این بیت العتیق را طواف نمایند».
باز می‌فرماید:
﴿يُوفُونَ بِٱلنَّذۡرِ وَيَخَافُونَ يَوۡمٗا كَانَ شَرُّهُۥ مُسۡتَطِيرٗا ٧﴾[الإنسان: ۷].
«آن بندگان خدا به نذر خود وفا می‌کنند و از روزی می‌ترسند که بدی آن روز همه جایی و به هرکس می‌رسد».
در مورد مشروعیت آن درست، آمده است که عایشه لگوید: «هرکس طاعت را بر خود نذر کند باید آن را انجام دهد».