هـ- نکاح بدون تلفظ به اسم زواج یا نکاح جایز نیست:
نکاح جز با الفاظی از قبیل: زواج، یا انکاح، یا تملیک، یا امکان، جایز نیست. و نکاح با لفظ هبه (بخشش) و غیر آن از الفاظ غیر غربی جایز نیست؛ به دلیل آیات و احادیث ذیل:
﴿فَٱنكِحُواْ مَا طَابَ لَكُم مِّنَ ٱلنِّسَآءِ﴾[النساء: ۳].
«آنچه از [سایر] زنان شما را پسند افتد به زنی گیرید».
﴿وَأَنكِحُواْ ٱلۡأَيَٰمَىٰ مِنكُمۡ وَٱلصَّٰلِحِينَ مِنۡ عِبَادِكُمۡ وَإِمَآئِكُمۡ﴾[النور: ۳۲].
«و آن زنانتان را که بى شوهرند و بردگان و کنیزکان خود را که سزاوار [ازدواجند] به همسرى [دیگران] دهید».
﴿فَلَمَّا قَضَىٰ زَيۡدٞ مِّنۡهَا وَطَرٗا زَوَّجۡنَٰكَهَا﴾[الأحزاب: ۳۷].
«پس چون زید پایان حاجت خویش را از او بیان داشت (طلاقش داد) او را به ازدواج تو در آوردیم»
حدیث قبلی در بحث جواز نگاه کردن به مخطوبه: که حضرتصخطاب به مرد خواستگار فرمود: «ما این زن را در مقابل مقدار قرآنی که در حفظ داری به نکاح تو درآوردیم». (روایت از بخاری، نسائی، مالک، و احمد).
و در روایت عبدالرزاق از معمر و سفیان ثوری آورده است که رسول‌خداصبه آن مرد فرمود: «زن را در مقابل مقدار قرآنی که در حفظ داری به تملیک تو در آوردم». (روایت از احمد).
انس بن‌مالکسآورده است: «رسول‌خداصهرگاه مطلبی را بیان می‌کرد آن را تا سه مرتبه تکرار می‌فرمود تا به خوبی فهم شود».
با دقت و تتبع در آیات و احادیث مذکور روشن می‌شود که انکاح، یا تزویج، یا تملیک و امثال آن‌ها الفاظی هستند که رسول‌خداصآن‌ها را فرموده تا به ما بیاموزد با چه الفاظی نکاح منعقد می‌گردد.
امام شافعی بر این رأی است. و ابوحنیفه و مالک گویند: نکاح با لفظ هبه (بخشیدن) منعقد می‌گردد. ابن‌حزم در این‌باره گوید: این ادعای بسیار بزرگی است؛ به دلیل آیۀ سورۀ احزاب که می‌فرماید:
﴿وَٱمۡرَأَةٗ مُّؤۡمِنَةً إِن وَهَبَتۡ نَفۡسَهَا لِلنَّبِيِّ إِنۡ أَرَادَ ٱلنَّبِيُّ أَن يَسۡتَنكِحَهَا خَالِصَةٗ لَّكَ مِن دُونِ ٱلۡمُؤۡمِنِينَ﴾[الأحزاب: ۵۰].
«و زنى مؤمن را که اگر خود را براى پیامبر ببخشد [و] اگر پیامبر بخواهد که او را به زنى گیرد. به طور ویژه براى تو نه [دیگر] مؤمنان است».
بنابراین نکاح با لفظ هبه خاص رسول‌خداصبوده و برای غیر او باطل است.