۴۶- کیفر کشتن نخچیر:
خداوند متعال می‌فرماید:
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ لَا تَقۡتُلُواْ ٱلصَّيۡدَ وَأَنتُمۡ حُرُمٞۚ وَمَن قَتَلَهُۥ مِنكُم مُّتَعَمِّدٗا فَجَزَآءٞ مِّثۡلُ مَا قَتَلَ مِنَ ٱلنَّعَمِ يَحۡكُمُ بِهِۦ ذَوَا عَدۡلٖ مِّنكُمۡ هَدۡيَۢا بَٰلِغَ ٱلۡكَعۡبَةِ أَوۡ كَفَّٰرَةٞ طَعَامُ مَسَٰكِينَ أَوۡعَدۡلُ ذَٰلِكَ صِيَامٗا لِّيَذُوقَ وَبَالَ أَمۡرِهِۦۗ عَفَا ٱللَّهُ عَمَّا سَلَفَ﴾[المائدة: ۹۵].
«ای‌مؤمنان هنگامی که در حالت احرام و یا در سرزمین حرم بسر می‌برید نخچیر مکشید و هر کس از شما عمداً نخچیر بکشد باید کفاره‌ای معادل آن از چهارپایان بدهد، (کفاره‌ای که) دو نفر عادل از میان خودتان به معادل بودن آن قضاوت کنند و برابری آن را تصدیق نمایند (چنین حیوانی قربانی می‌گردد) و به مستمندان مکه داده می‌شود یا کفاره‌ای خوراک فقراء بدهند و یا برابر آن روزه بگیرد، تا متجاوز کیفر کار خود را بچشد خداوند از آنچه در گذشته انجام شده است گذشت می‌نماید».
ابن‌کثیر گوید: به نزد جمهور، عامد و ناسی در وجوب جزاء مساویند.
به گفته زهری: قرآن بر کیفر عامد، و سنت بر کیفر ناسی حکم کرده‌اند.
بدین معنی که: قرآن بر وجوب جزاء بر عامد و بر گنهکاری او دلالت دارد، زیرا می‌فرماید: ﴿لِّيَذُوقَ وَبَالَ أَمۡرِهِۦۗ﴾و سنت نیز اعم از احکام رسول‌خداصو اصحاب او شوجوب جزاء بر خاطی را به مانند عامد مقرر کرده است.
به قول ابوحنیفه در کشتن صید، قیمت مشابه آن واجب است که فدیه داده شود و قیمت آن را دو نفر عادل برآورد می‌کنند آن هم یا به صورت ذبح حیوانی مانند حیوان صید شده یا معادل آن از طعام به مساکین حرم داده شود.
بنا بر قول شافعی: بر کشندۀ صید واجب است که عوض آن را قربانی کند. آنهم باید در صورت و شکل مانند حیوان صید شده باشد و معادل آن را دو نفر عادل تعیین می‌نمایند و باید هدی در مکه قربانی شود.
یا به جای آن قیمت معادل آن را کفاره بدهد، یا معادل آن روزه بگیرد.