۳- شهادت زن مرضعه (شیرده) برای اثبات رضاعت جایز و قبول است
شهادت یک زن شیردهنده برای اثبات رضاعت قابل قبول است؛ به دلیل حدیث عبدالله‌بن‌ابی ملکیه به نقل از عبید بن‌ابی‌مریم گوید: «زنی را عقد کردم، بعد از عقد، زنی سیاه آمد و گفت: من به هر دوی شما شیر داده‌ام، خبر آن زن مرا واداشت به محضر رسول‌خداصبروم، عرض کردم با فلان زن ازدواج کردم، ولی یک زن سیاه ادعا می‌کند که به هر دوی ما شیر داده است در حالی که او را دروغگو می‌دانم، گوید: آن حضرت از من روی برگرداند، به جلو ایشان رفتم. باز از من روی برگرداند. گفتم: آن زن دروغ می‌گوید، پیامبرصفرمود: پس چگونه ادعا می‌کند که به شما شیر داده است؟ ازدواج با آن زن را ترک کن». (روایت از بخاری، ابوداود و ترمذی).
بعضی از علما اصحاب رسول‌خداصو غیر آنان بدان عمل کرده و شهادت یک زن در رضاع را قبول کرده‌اند.
بعضی از علما گویند: شهادت زن شیردهنده قابل قبول نیست. و شافعی بر این قول است.
و وکیع گوید: از نظر حکم شهادت یک زن قابل قبول نیست، ولی ورع و پرهیزگاری اقتضا می‌کند که از همدیگر جدا شوند.
مذهب احناف بر این است که شاهدان رضاع باید دو مرد، یا یک مرد، و دو زن باشند، و شهادت یک زن پذیرفته نمی‌شود؛ به دلیل این آیه که می‌فرماید:
﴿وَٱسۡتَشۡهِدُواْ شَهِيدَيۡنِ مِن رِّجَالِكُمۡۖ فَإِن لَّمۡ يَكُونَا رَجُلَيۡنِ فَرَجُلٞ وَٱمۡرَأَتَانِ مِمَّن تَرۡضَوۡنَ مِنَ ٱلشُّهَدَآءِ﴾[البقرة: ۲۸۲].
«و دو شاهد را از مردانتان گواه گیرید، و اگر دو مرد [حاضر] نباشند، یک مرد و دو زن از کسانى از گواهان که مىپسندید [گواه گیرید]».
مالک گوید: شهادت دو زن قابل قبول است به شرطی که قبل از شهادت وی گفتۀ آنان شیوع پیدا کرده باشد.
و طاوس، زهری، ابن‌ابی‌ذئب، اوزاعی و احمد در روایتی با استدلال به حدیث قبلی شهادت یک زن در رضاع را قبول کرده‌اند.