فقه جامع بانوان

۱۱- رخصت خوردن روزه برای مسافر

آیۀ سابق مخصوص افراد مسافر و مریض است. هرگاه زن یا مرد مسلمان به مسافرتی رفت که مسافت آن چهل و هشت میل باشد، شارع به او رخصت داده که روزه را بخورد و بعد از تمام شدن رمضان آن را قضاء نماید. اگر در مسافرت روزه بگیرد اجر و ثوابی فراوانی دارد، اگر روزه گرفتن بر او دشوار باشد، روزه را بخورد بهتر است.

ابوسعید خدریسگوید: «با رسول‌خداصکه در ماه رمضان به جنگ می‌رفتیم بعضی از ماه روزه می‌گرفت و بعضی دیگر افطار می‌کرد. روزه‌دار بر مفطر و مفطر بر روزه‌دار اعتراض نمی‌کردند و از این هم گذشته معتقد بودند که: هرکس در خود توانایی روزه گرفتن را احساس می‌کرد، روزه می‌گرفت و آن را نیکو می‌دانستند و هرکس در خود احساس ضعف و ناتوانی می‌کرد، افطار می‌نمود و آن را نیز نیکو می‌دانستند». (روایت از مسلم).

کسی که قصد سفر کرده، در آغاز همان روز، افطار می‌کند، به دلیل حدیث عبدالله‌بن‌عباس بکه گوید: «رسول‌خداصدر ماه رمضان برای غزوۀ حنین خارج شد در حالی که بعضی از مجاهدان روزه بودند و بعضی دیگر افطار کرده بودند، وقتی که رسول‌خداصبر مرکبش سوار شد، کاسه‌ای شیر یا آب خواست، آن را در جلو خود نگه داشت تا همه متوجه شدند سپس آن را نوشید و رزه‌داران که این را دیدند روزۀ خود را شکستند». (روایت از بخاری).