باب (۵۳): درباره‌ی وقوف در عرفه و این سخن الله متعال که می‌فرماید: +ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنۡ حَيۡثُ أَفَاضَ ٱلنَّاسُ_ «از همان جایی که مردم، حرکت می‌کنند، شما نیز حرکت کنید»
٧۱۰- عَنْ عَائِشَةَ ل قَالَتْ: كَانَ قُرَيْشٌ وَمَنْ دَانَ دِينَهَا يَقِفُونَ بِالْمُزْدَلِفَةِ، وَكَانُوا يُسَمَّوْنَ الْحُمْسَ، وَكَانَ سَائِرُ الْعَرَبِ يَقِفُونَ بِعَرَفَةَ، فَلَمَّا جَاءَ الإِسْلاَمُ أَمَرَ اللَّهُ ﻷنَبِيَّهُ ص أَنْ يَأْتِيَ عَرَفَاتٍ فَيَقِفَ بِهَا، ثُمَّ يُفِيضَ مِنْهَا، فَذَلِكَ قَوْلُهُ ﻷ: +ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنۡ حَيۡثُ أَفَاضَ ٱلنَّاسُ_[البقرة:١٩٩](م/۱۲۱٩)
ترجمه: عایشه ل می‌گوید: قریش و کسانی که بر مذهب آنان بودند، در مزدلفه، وقوف می‌نمودند و به آنان حمس (متشدد در دین) می‌گفتند. ولی سایر عرب در عرفه، وقوف می‌نمودند. هنگامی‌که اسلام آمد، الله متعال به پیامبرش دستور داد تا به عرفه برود و در آنجا وقوف نماید و از همانجا حرکت کند. این است که الله ﻷمی‌فرماید: +ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنۡ حَيۡثُ أَفَاضَ ٱلنَّاسُ_[البقرة:١٩٩]«سپس از همانجایی که مردم، حرکت می‌کنند و براه می‌افتند، شما نیز حرکت کنید».
٧۱۱- عن جُبَيْرِ بْنِ مُطْعِمٍ س قَالَ: أَضْلَلْتُ بَعِيرًا لِي، فَذَهَبْتُ أَطْلُبُهُ يَوْمَ عَرَفَةَ، فَرَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص وَاقِفًا مَعَ النَّاسِ بِعَرَفَةَ، فَقُلْتُ: وَاللَّهِ إِنَّ هَذَا لَمِنْ الْحُمْسِ، فَمَا شَأْنُهُ هَاهُنَا؟ وَكَانَتْ قُرَيْشٌ تُعَدُّ مِنْ الْحُمْسِ. (م/۱۲۲۰)
ترجمه: جبیر بن مطعم س می‌گوید: شترم، گم شد. روز عرفه، برای پیدا کردن آن، بیرون رفتم. رسول الله ص را همراه مردم، در عرفات، در حال وقوف، دیدم. گفتم: سوگند به الله که این مرد، از قریش است؛ اینجا چه کار می‌کند؟! (چون قریش در دوران جاهلیت، در مزدلفه وقوف می‌نمودند.)