باب (٧): درباره‌ی اینکه شب قدر، شب بیست و سوم می‌باشد
۶۳۶- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أُنَيْسٍ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ: «أُرِيتُ لَيْلَةَ الْقَدْرِ ثُمَّ أُنْسِيتُهَا، وَأَرَانِي صُبْحَهَا أَسْجُدُ فِي مَاءٍ وَطِينٍ». قَالَ: فَمُطِرْنَا لَيْلَةَ ثَلاَثٍ وَعِشْرِينَ، فَصَلَّى بِنَا رَسُولُ اللَّهِ ص فَانْصَرَفَ وَإِنَّ أَثَرَ الْمَاءِ وَالطِّينِ عَلَى جَبْهَتِهِ وَأَنْفِهِ، قَالَ: وَكَانَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أُنَيْسٍ يَقُولُ ثَلاَثٍ وَعِشْرِينَ. (م/۱۱۶۸)
ترجمه: عبدالله بن اُنَیس س می‌گوید: رسول الله ص فرمود: «شب قدر به من نشان داده شد. سپس از یادم برده شد. و شما صبح آنروز مرا مشاهده می‌کردید که در میان آب و گِل، سجده نمودم».
عبدالله بن اُنیس می‌گوید: شب بیست و سوم باران بارید. و رسول الله ص در حالی نماز صبح را برای ما اقامه نمود که هنگام برگشت، اثر آب و گِل بر پیشانی و بینی مبارکش، هویدا بود.
راوی می‌گوید: به همین خاطر، عبدالله بن اُنیس معتقد بود که شب بیست و سوم، شب قدر است.