ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب(۱۳۴): سلام دادن با اشاره در نماز

۳۳۲- عَنْ جَابِرٍ س أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص بَعَثَنِي لِحَاجَةٍ، ثُمَّ أَدْرَكْتُهُ وَهُوَ يَسِيرُ، قَالَ قُتَيْبَةُ: يُصَلِّي فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَأَشَارَ إِلَيَّ، فَلَمَّا فَرَغَ دَعَانِي، فَقَالَ: «إِنَّكَ سَلَّمْتَ آنِفًا وَأَنَا أُصَلِّي». وَهُوَ مُوَجِّهٌ حِينَئِذٍ قِبَلَ الْمَشْرِقِ. (م/۵۴۰)

ترجمه: جابر س می‌گوید: رسول الله ص مرا برای انجام کاری فرستاد. سپس من به ایشان رسیدم در حالی که به مسیرش ادامه می‌داد ـ طبق روایت قتیبه ـ و مشغول نماز خواندن بود. من به پیامبر اکرم ص سلام گفتم. ایشان با دستش به‌سوی من اشاره نمود. سپس هنگامی‌که از نماز، فراغت یافت، مرا صدا زد و فرمود: «تو پیش از این، سلام گفتی ولی من مشغول حال نماز خواندن بودم». جابر س می‌گوید: در آن هنگام، چهره‌ی‌ رسول الله ص به سمت مشرق بود.

«در روایات دیگر، تصریح شده است که به سمت قبله نبود. چنین به نظر می‌رسد که این واقعه، در مدینه، رخ داده است و همان‌گونه که می‌دانید قبله در جنوب آن، قرار دارد. قابل یادآوری است که بعضی از علما، جواب دادن سلام را در نماز با اشاره، جایز می‌دانند و برخی دیگر، جایز نمی‌دانند».