ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب(۱۵): خواندن نماز صبح در تاریکی

۲۰٧- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو قَالَ: لَمَّا قَدِمَ الْحَجَّاجُ الْمَدِينَةَ، فَسَأَلْنَا جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص يُصَلِّي الظُّهْرَ بِالْهَاجِرَةِ، وَالْعَصْرَ وَالشَّمْسُ نَقِيَّةٌ، وَالْمَغْرِبَ إِذَا وَجَبَتْ، وَالْعِشَاءَ أَحْيَانًا يُؤَخِّرُهَا وَأَحْيَانًا يُعَجِّلُ: كَانَ إِذَا رَآهُمْ قَدِ اجْتَمَعُوا عَجَّلَ، وَإِذَا رَآهُمْ قَدْ أَبْطَئُوا أَخَّرَ، وَالصُّبْحَ كَانُوا، أَوْ قَالَ كَانَ النَّبِيُّ ص يُصَلِّيهَا بِغَلَسٍ. (م/۶۴۶)

ترجمه: محمد بن عمرو می‌گوید: هنگامی‌که حجاج به مدینه آمد، از جابر بن عبد الله بدر باره‌ی‌ وقت نمازها پرسیدیم. او گفت: رسول ‏الله ص نماز ظهر را پس از زوال، و نماز عصر را موقعی که آفتاب، خوب روشن بود، می‏خواند. و نماز مغرب را بلافاصله بعد از غروب، و نماز عشاء را گاهی زود و گاهی دیر، یعنی اگر مردم دیر می‏آمدند، دیر، و در غیر آین صورت، زود می‏خواند. و نماز صبح را رسول ‏الله ص هنگامی‌که هوا تاریک بود، می‏خواند.