ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب (۵٧): گرفتن مال برای کسی‌که بدون سؤال و حرص و طمع به او بدهند

۵۶٧- عن ابنِ عمرَ ب: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صكَانَ يُعْطِي عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ س الْعَطَاءَ فَيَقُولُ لَهُ عُمَرُ: أَعْطِهِ، يَا رَسُولَ اللَّهِ أَفْقَرَ إِلَيْهِ مِنِّي، فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ ص: خُذْهُ فَتَمَوَّلْهُ أَوْ تَصَدَّقْ بِهِ، وَمَا جَاءَكَ مِنْ هَذَا الْمَالِ وَأَنْتَ غَيْرُ مُشْرِفٍ وَلاَ سَائِلٍ، فَخُذْهُ، وَمَا لاَ، فَلاَ تُتْبِعْهُ نَفْسَكَ».

قَالَ سَالِمٌ: فَمِنْ أَجْلِ ذَلِكَ كَانَ ابْنُ عُمَرَ لاَ يَسْأَلُ أَحَدًا شَيْئًا، وَلاَ يَرُدُّ شَيْئًا أُعْطِيَهُ. (م/۱۰۴۵)

ترجمه: ابن عمر بمی‌گوید: رسول الله ص چیزهایی به عمر به خطاب س عطا می‌نمود. عمر س به ایشان می‌گفت: یا رسول الله! اینها را به کسانی بده که از من نیازمندترند. رسول الله ص فرمود: «آنها را بردار؛ یا برای خودت، سرمایه گذاری کن و یا صدقه بده. اگر چیزی از این اموال بدون سؤال و حرص وطمع به تو دادند، آنها را بردار. و اگر ندادند، حرص و طمع نداشته باش».

سالم می‌گوید: به همین خاطر، ابن عمر باز هیچ کس، چیزی نمی‌خواست و اگر چیزی به او می‌دادند، بر نمی‌گرداند.