باب (۳۵): سوار شدن بر مرکب، هنگام بازگشت از نماز جنازه
۴۸۵- عَنْ جَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ س قَالَ: صَلَّى رَسُولُ اللَّهِ ص عَلَى ابْنِ الدَّحْدَاحِ، ثُمَّ أُتِيَ بِفَرَسٍ عُرْيٍ، فَعَقَلَهُ رَجُلٌ فَرَكِبَهُ، فَجَعَلَ يَتَوَقَّصُ بِهِ وَنَحْنُ نَتَّبِعُهُ نَسْعَى خَلْفَهُ، قَالَ: فَقَالَ رَجُلٌ مِنْ الْقَوْمِ: إِنَّ النَّبِيَّ ص قَالَ: «كَمْ مِنْ عِذْقٍ مُعَلَّقٍ أَوْ مُدَلًّى فِي الْجَنَّةِ لاِِِِِبْنِ الدَّحْدَاحِ». (م/٩۶۵)
ترجمه: جابر بن سمره س می‌گوید: رسول الله ص بر ابن دحداح نماز جنازه خواند. آنگاه (بعد از دفن) اسبی بدون زین آوردند و شخصی آنرا نگه داشت و پیامبر اکرم ص بر آن، سوار شد. آن اسب، آهسته می‌دوید و رسول الله ص را تکان می‌داد. ما نیز بدنبال ایشان، می‌دویدیم. راوی می‌گوید: شخصی از میان مردم گفت: نبی اکرم ص می‌فرماید: «در بهشت چه بسیارند خوشه‌های خرمایی که تر و تازه هستند و برای ابن دحداح آویزانند».