باب(۲۳): کسی‌که ایمان نیاورد، عمل نیک برای او سودى ندارد
۴۱- عَنْ عَائِشَةَ ل قَالَتْ: قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، ابْنُ جُدْعَانَ كَانَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ يَصِلُ الرَّحِمَ، وَيُطْعِمُ الْمِسْكِينَ، فَهَلْ ذَاكَ نَافِعُهُ؟ قَالَ: «لاَ يَنْفَعُهُ، إِنَّهُ لَمْ يَقُلْ يَوْمًا: رَبِّ اغْفِرْ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ». (م/۲۱۴)
ترجمه: عایشه صدیقه ل می‌گوید: عرض کردم: یا رسول الله! ابن جدعان در دوران جاهلیت، صله رحمی‌می‌نمود، به خویشاوندان، احسان و نیکی می‌کرد و به مساکین، غذا می‌داد. آیا این کارهایش به او نفعی می‌رسانند؟ آنحضرت ص فرمود: «نفعی به او نمی‌رسانند؛ زیرا یک روز هم نگفت: پروردگارا! روز جزا، گناهانم را بیامرز».