باب(۱۴۰): ستره‌ی نمازگزار
۳۳٩- عَنْ طَلْحَةَ بْنِ عُبَيْدِ اللهِ س قَالَ: كُنَّا نُصَلِّي وَالدَّوَابُّ تَمُرُّ بَيْنَ أَيْدِينَا، فَذَكَرْنَا ذَلِكَ لِرَسُولِ اللَّهِ صَ، فَقَالَ: «مِثْلُ مُؤْخِرَةِ الرَّحْلِ، تَكُونُ بَيْنَ يَدَيْ أَحَدِكُمْ، ثُمَّ لاَ يَضُرُّهُ مَا مَرَّ بَيْنَ يَدَيْهِ». (م/۴٩٩)
ترجمه: طلحه بن عبیدالله س می‌گوید: ما نماز می‌خواندیم و حیوانات از جلوی ما می‌گذشتند؛ در این باره با رسول الله ص صحبت کردیم؛ آنحضرت ص فرمود: «اگر چیزی به اندازه‌ی چوب پایانی رحل، جلوی شما باشد، هر چه از جلوی شما بگذرد به شما ضرری نمی‌رساند».