باب(۱۰۶): نشستن بر قدم‌ها
۳۰۳- عَنْ طَاوُوسٍ قَالَ: قُلْنَا لاِبْنِ عَبَّاسٍ بفِي الإِقْعَاءِ عَلَى الْقَدَمَيْنِ؟ فَقَالَ: هِيَ السُّنَّةُ، فَقُلْنَا لَهُ: إِنَّا لَنَرَاهُ جَفَاءً بِالرَّجُلِ؟ فَقَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ: بَلْ هِيَ سُنَّةُ نَبِيِّكَ ص.(م/۵۳۶)
ترجمه: طاووس می‌گوید: از ابن عباس بدرباره‌ی نشستن بر قدم‌ها پرسیدیم. گفت: سنت است. گفتیم: ما آنرا نوعی ستم در حق شخص می‌دانیم. گفت: بلکه سنت پیامبر توست.
شرح: امام نووی /علیه می‌گوید: «حق اینست که نشستن بر قدم‌ها بر دو نوع است: ۱- این‌که انسان باسن‌هایش را به زمین بچسپاند و ساق‌هایش را نصب نماید و دست‌هایش را به زمین بگذارد، آنگونه که سگ می‌نشیند. این روش نشستن، مکروه است چنانچه از آن منع شده است. ۲- این‌که انسان باسن‌هایش را در میان دو سجده بر پاشنه‌ی پاهایش بگذارد. ابن عباس باین نوع نشستن را سنت می‌داند». (و این، خلاف رأی جمهور صحابه است).