ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب (۱۰٧): درباره‌ی‌ وضعیت مدینه هنگامی‌که ساکنانش آنرا ترک می‌کنند

٧۸۶- عن أَبی هُرَيْرَةَ س قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ: «يَتْرُكُونَ الْمَدِينَةَ عَلَى خَيْرِ مَا كَانَتْ، لاَ يَغْشَاهَا إِلاَّ الْعَوَافِي ـ يُرِيدُ عَوَافِيَ السِّبَاعِ وَالطَّيْرِ ـ ثُمَّ يَخْرُجُ رَاعِيَانِ مِنْ مُزَيْنَةَ، يُرِيدَانِ الْمَدِينَةَ، يَنْعِقَانِ بِغَنَمِهِمَا، فَيَجِدَانِهَا وَحْشًا، حَتَّى إِذَا بَلَغَا ثَنِيَّةَ الْوَدَاعِ، خَرَّا عَلَى وُجُوهِهِمَا». (۱۳۸٩)

ترجمه: ابوهریره س می‌گوید: از رسول الله ص شنیدم که فرمود: «مردم، مدینه را در بهترین وضعی که دارد، رها خواهند ساخت؛ آنگاه، حیوانات درنده و پرندگان، آن را اشغال خواهند کرد. و آخرین کسانی که حشر می‌شوند دو چوپان از طایفه‌ی‌ مزینه خواهند بود که با گوسفندان‌شان به‌سوی مدینه می‌روند و وقتی به آنجا می‌رسند، آن را پر از جانوران وحشی می‌بینند؛ و هنگامی که به ثنيه الوداع می‌رسند، به چهره، بر زمین می‌افتند و بیهوش می‌شوند».