باب(۳۵): شستن مذی و وضو گرفتن از آن
۱۴۴- عَنْ عَلِيٍّ س قَالَ: كُنْتُ رَجُلاً مَذَّاءً، وَكُنْتُ أَسْتَحْيِي أَنْ أَسْأَلَ النَّبِيَّ ص لِمَكَانِ ابْنَتِهِ، فَأَمَرْتُ الْمِقْدَادَ بْنَ الأَسْوَدِ فَسَأَلَهُ، فَقَالَ: «يَغْسِلُ ذَكَرَهُ وَيَتَوَضَّأُ». (م/۳۰۳)
ترجمه: علی بن ابی طالب س می‌گوید: من فردی بودم که مذی زیادی از من خارج می‌شد و چون دختر نبی اکرم ص در نکاحم بود، خجالت می‌کشیدم که حکم آنرا از آنحضرت ص بپرسم؛ لذا به مقداد بن اسود گفتم از رسول الله ص سؤال کند. او پرسید. رسول الله ص فرمود: «آله‌ی تناسلی‌اش را بشوید و وضو بگیرد».
مذی: آب سفید، رقیق و چسپنده‌ای است که هنگام شهوت، بدون جهش بیرون می‌آید و هیچگونه سستی بدنبال ندارد و چه بسا شخص، خارج شدن آن را احساس نمی‌کند و این حالت برای زن و مرد هر دو پیش می‌آید. (امام نووی)