باب (۱۰۵): کیفیت نشستن در نماز
۳۰۲- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَيْرِ بقَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِذَا قَعَدَ فِي الصَّلاَةِ جَعَلَ قَدَمَهُ الْيُسْرَى بَيْنَ فَخِذِهِ وَسَاقِهِ، وَفَرَشَ قَدَمَهُ الْيُمْنَى، وَوَضَعَ يَدَهُ الْيُسْرَى عَلَى رُكْبَتِهِ الْيُسْرَى، وَوَضَعَ يَدَهُ الْيُمْنَى عَلَى فَخِذِهِ الْيُمْنَى، وَأَشَارَ بِإِصْبَعِهِ. (م/۵٧٩)
ترجمه: عبدالله بن زبیر بمی‌گوید: هنگامی‌که رسول الله ص در نماز (برای تشهد) می‌نشست، قدم چپش را میان ران و ساقش قرار می‌داد و قدم راستش را (بر زمین) فرش می‌کرد (این روش نشستن تورک نام دارد). و دست چپش را بر زانوی چپ، و دست راستش را بر ران راستش می‌گذاشت و با انگشت سبابه، اشاره می‌نمود.