باب (۵۲): لبیک و تکبیر گفتن هنگام رفتن از منا به عرفات
٧۰۸- عن عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ بقَالَ: غَدَوْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص مِنْ مِنًى إِلَى عَرَفَاتٍ، مِنَّا الْمُلَبِّي، وَمِنَّا الْمُكَبِّرُ.(م/۱۲۸۴)
ترجمه: عبدالله بن عمر بمی‌گوید: هنگام صبح، همراه رسول الله ص از منا به عرفات رفتیم؛ بعضی از ما لبیک، و برخی دیگر، تکبیر می‌گفتیم.
٧۰٩- عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ الثَّقَفِيِّ س: أَنَّهُ سَأَلَ أَنَسَ بْنَ مَالِكٍ س ـ وَهُمَا غَادِيَانِ مِنْ مِنًى إِلَى عَرَفَةَ ـ كَيْفَ كُنْتُمْ تَصْنَعُونَ فِي هَذَا الْيَوْمِ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ ص؟ فَقَالَ: كَانَ يُهِلُّ الْمُهِلُّ مِنَّا، فَلاَ يُنْكَرُ عَلَيْهِ، وَيُكَبِّرُ الْمُكَبِّرُ مِنَّا، فَلاَ يُنْكَرُ عَلَيْهِ. (م/۱۲۸۵)
ترجمه: از محمد بن ابی بکر ثقفی روایت است که ایشان با انس بن مالک باز منا به عرفات می‌رفت. در این اثنا، محمد بن ابی بکر خطاب به انس گفت: در این روز، همراه رسول الله ص چکار می‌کردید؟ انس س جواب داد: برخی لبیک، و عده‌ای دیگر تکبیر می‌گفتند و هیچکدام مورد اعتراض قرار نمی‌گرفت.