باب(۱۶۱): نشستن در جای نماز بعد از نماز صبح
۳۶۲- عَنْ سِمَاكِ بْنِ حَرْبٍ قَالَ: قُلْتُ لِجَابِرِ بْنِ سَمُرَةَ س: أَكُنْتَ تُجَالِسُ رَسُولَ اللَّهِ ص؟ قَالَ: نَعَمْ، كَثِيرًا، كَانَ لاَ يَقُومُ مِنْ مُصَلاَّهُ الَّذِي يُصَلِّي فِيهِ الصُّبْحَ أَوِ الْغَدَاةَ حَتَّى تَطْلُعَ الشَّمْسُ، فَإِذَا طَلَعَتِ الشَّمْسُ قَامَ، وَكَانُوا يَتَحَدَّثُونَ، فَيَأْخُذُونَ فِي أَمْرِ الْجَاهِلِيَّةِ، فَيَضْحَكُونَ وَيَتَبَسَّمُ. (م/۶٧۰)
ترجمه: سماک بن حرب می‌گوید: به جابر بن سمره س گفتم: آیا تو با رسول الله ص نشست و برخاست می‌نمودی؟ وی گفت: بله، بسیار. رسول اکرم ص از جایی که نماز صبح را در آن می‌خواند تا طلوع آفتاب بر نمی‌خاست. و هنگامی‌که خورشید طلوع می‌کرد، بلند می‌شد. مردم درباره‌ی امور جاهلیت، با یکدیگر صحبت می‌کردند و می‌خندیدند و رسول اکرم ص تبسم می‌نمود.