باب (۱۵): میت به خاطر گریه‌ی افراد زنده عذاب داده می‌شود
۴۶۵- عَنْ عَمْرَةَ بِنْتِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ ب: أَنَّهَا سَمِعَتْ عَائِشَةَ ل ـ وَذُكِرَ لَهَا أَنَّ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ يَقُولُ: إِنَّ الْمَيِّتَ لَيُعَذَّبُ بِبُكَاءِ الْحَيِّ ـ فَقَالَتْ عَائِشَةُ: يَغْفِرُ اللَّهُ لأَِبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ، أَمَا إِنَّهُ لَمْ يَكْذِبْ، وَلَكِنَّهُ نَسِيَ أَوْ أَخْطَأَ، إِنَّمَا مَرَّ رَسُولُ اللَّهِ ص عَلَى يَهُودِيَّةٍ يُبْكَى عَلَيْهَا، فَقَالَ: «إِنَّهُمْ لَيَبْكُونَ عَلَيْهَا، وَإِنَّهَا لَتُعَذَّبُ فِي قَبْرِهَا». (م/٩۳۲)
ترجمه: عمره دختر عبدالرحمن بمی‌گوید: به عایشه ل گفتند: عبدالله بن عمر می‌گوید: میت بخاطر گریه‌ی افراد زنده، عذاب داده می‌شود. عایشه ل گفت: الله ابو عبدالرحمن را ببخشد. او دروغ نگفته است؛ بلکه فراموش یا اشتباه نموده است. رسول الله ص از کنار قبر یک زن یهودی گذشت که برای او گریه می‌کردند. پس فرمود: «آنها برای او گریه می‌کنند در حالی که او در قبرش، عذاب داده می‌شود».