باب(۳٧): فرار برده، کفر بشمار می‌رود
۵٧- عَنِ الشَّعْبِيِّ، عَنْ جَرِيرٍ س: أَنَّهُ سَمِعَهُ يَقُولُ: أَيُّمَا عَبْدٍ أَبَقَ مِنْ مَوَالِيهِ فَقَدْ كَفَرَ حَتَّى يَرْجِعَ إِلَيْهِمْ. قَالَ مَنْصُورٌ: قَدْ وَاللَّهِ رَواه عَنِ النَّبِيِّ ص وَلَكِنِّي أَكْرَهُ أَنْ يُرْوَى عَنِّي هَهُنَا بِالْبَصْرَةِ. (م/۶۸)
ترجمه: شعبی می‌گوید: شنیدم که جریر می‌گوید: هر غلامی‌که از جلوی صاحبانش، فرار کند تا زمانی که برنگشته در کفران وناسپاسی بسر می‌برد.
منصور (یکی از راویان) می‌گوید: سوگند به الله، جریر این حدیث را از نبی اکرم ص روایت کرد ولی من نمی‌پسندم که اینجا در بصره از من روایت شود.
شرح: یعنی فرار غلام از اخلاق کفار و اعمال آنها شمرده می‌شود یا اینکه کفران نعمت بشمار می‌رود.
۵۸- عَنْ جَرِيرٍ عَنِ النَّبِيِّ ص قَالَ: «إِذَا أَبَقَ الْعَبْدُ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلاَةٌ». (م/٧۰)
ترجمه: جریر س می‌گوید: نبی اکرم ص فرمود: «هنگامی که برده، فرار می‌کند، هیچ نمازی از او پذیرفته نمی‌شود».