ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب(۱٩): مسواک زدن هنگام وضو گرفتن

۱۲۲- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب: أَنَّهُ بَاتَ عِنْدَ النَّبِيِّ ص ذَاتَ لَيْلَةٍ، فَقَامَ نَبِيُّ اللَّهِ ص مِنْ آخِرِ اللَّيْلِ، فَخَرَجَ فَنَظَرَ فِي السَّمَاءِ، ثُمَّ تَلاَ هَذِهِ الآيَةَ فِي آلِ عِمْرَانَ: ﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ﴾ حَتَّى بَلَغَ: ﴿فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ﴾[آل عمران: ۱٩۰-۱٩۱] ثُمَّ رَجَعَ إِلَى الْبَيْتِ، فَتَسَوَّكَ وَتَوَضَّأَ، ثُمَّ قَامَ فَصَلَّى، ثُمَّ اضْطَجَعَ، ثُمَّ قَامَ فَخَرَجَ، فَنَظَرَ إِلَى السَّمَاءِ فَتَلاَ هَذِهِ الآيَةَ، ثُمَّ رَجَعَ فَتَسَوَّكَ فَتَوَضَّأَ، ثُمَّ قَامَ فَصَلَّى. (م/۲۵۶)

ترجمه: ابن عباس بمی‌گوید: شبی، در خانه‌ی نبی اکرم ص خوابیدم. رسول الله ص آخر شب بیدار شد و از منزل بیرون رفت و به‌سوی آسمان نگاه کرد و این آیات را تلاوت نمود: ﴿إِنَّ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ وَٱخۡتِلَٰفِ ٱلَّيۡلِ وَٱلنَّهَارِ لَأٓيَٰتٖ لِّأُوْلِي ٱلۡأَلۡبَٰبِ١٩٠ ٱلَّذِينَ يَذۡكُرُونَ ٱللَّهَ قِيَٰمٗا وَقُعُودٗا وَعَلَىٰ جُنُوبِهِمۡ وَيَتَفَكَّرُونَ فِي خَلۡقِ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِ رَبَّنَا مَا خَلَقۡتَ هَٰذَا بَٰطِلٗا سُبۡحَٰنَكَ فَقِنَا عَذَابَ ٱلنَّارِ١٩١﴾[آل عمران: ۱٩۰-۱٩۱]. «براستی در آفرینش آسمان‌ها و زمین و رفت و آمد شب و روز، نشانه‌هایی برای خردمندان وجود دارد؛ کسانی که الله را ایستاده و نشسته و بر پهلو و خوابیده یعنی در هر حال، یاد می‌کنند و درباره‌ی‌ آ‎فرینش آسمان‌ها و زمین می‌اندیشند و می‌گویند: پرودگارا! این ـ هستی ـ را عبث و بیهوده نیافریده‌ای، تو منزه و پاکی ـ از این‌که کار عبث و بیهوده انجام دهی ـ پس ما را از عذاب آتش، محفوظ بدار».

آنگاه به خانه برگشت و مسواک زد و وضو گرفت و نماز خواند. سپس دوباره خوابید. بعد از آن، بار دیگر بیدار شد، بیرون رفت و به آسمان نگاه کرد و همان آیات را تلاوت نمود. سپس، به خانه برگشت، مسواک زد و وضو گرفت و به نماز ایستاد.

۱۲۳- عَنْ عَائِشَةَ ل: أَنَّ النَّبِيَّ صكَانَ إِذَا دَخَلَ بَيْتَهُ بَدَأَ بِالسِّوَاكِ. (م/۲۵۳)

ترجمه: عایشه ل می‌گوید: هرگاه، رسول الله ص وارد خانه‌اش می‌شد، نخست، مسواک می‌زد.