باب (۲): درباره‌ی نفقه نمودن بر برده‌ها و گناه کسی‌که آنان را از طعام‌شان، محروم نماید
۸۸۴- عَنْ خَيْثَمَةَ قَالَ: كُنَّا جُلُوسًا مَعَ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَمْرٍو رَضِیَاَللهُ عَن‍‍‍‍ْهُمَا، إِذْ جَاءَهُ قَهْرَمَانٌ لَهُ، فَدَخَلَ، فَقَالَ: أَعْطَيْتَ الرَّقِيقَ قُوتَهُمْ؟ قَالَ: لاَ، قَالَ: فَانْطَلِقْ فَأَعْطِهِمْ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ :ص«كَفَى بِالْمَرْءِ إِثْمًا أَنْ يَحْبِسَ، عَمَّنْ يَمْلِكُ، قُوتَهُ». (م/٩٩۶)
ترجمه: خیثمه می‌گوید: ما با عبد الله بن عمرو بنشسته بودیم که متصدی کارهایش وارد شد. عبدالله بن عمرو بگفت: آیا غذای بردگان رابه آنان داده‌ای؟ گفت: نه. عبدالله گفت: برو و غذای‌شان را به آنان بده. رسول الله ص فرمود: «همین گناه برای شخص، کافی است که غذای زیر دستانش را به آنان ندهد».