باب(٩۱): قرائت در نماز مغرب
۲۸۸- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ بقَالَ: إِنَّ أُمَّ الْفَضْلِ بِنْتَ الْحَارِثِ سَمِعَتْهُ وَهُوَ يَقْرَأُ ﴿وَٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا١﴾[المرسلات: ۱] فَقَالَتْ: يَا بُنَيَّ، لَقَدْ ذَكَّرْتَنِي بِقِرَاءَتِكَ هَذِهِ السُّورَةَ، إِنَّهَا لآخِرُ مَا سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقْرَأُ بِهَا فِي الْمَغْرِبِ. (م/۴۶۲)
ترجمه: عبد الله ابن عباس بمیگوید: روزی، سوره‌ی مرسلات را میخواندم که مادرم ،ام فضل، آنرا شنید و گفت: فرزندم! با تلاوت این سوره، مرا به یاد رسول الله ص انداختی؛ زیرا آخرین قرائتی که از ایشان شنیدم، همین سوره بود که در نماز مغرب، آنرا می‌خواند.